Tenslotte de paus gemist

Op zondag kwam ik in Rome aan. De laatste kilometers over een fietspad langs de Tiber. Ik was om vijf uur opgestaan, om zeven uur vertrokken. Ik moest het kunnen halen om de paus op de Sint Pieterplein te zien. Maar ik werd tegen gehouden door hekken en politie. Definitely kon ik met mijn wagen dat plein niet op. Het hotel, een klooster, lag er vlak achter. Maar daar kon ik ook niet komen door de afzettingen.  Ik probeerde het nog, maar ik liep alleen maar rondjes. En steeds op de hoek van een straat stond die man die een blauwe overhemd droeg. Ik vroeg hier en daar of ik mijn wagen kon parkeren. Nergens mogelijk. Ik kreeg wel een pizza en aanwijzingen. Dat wel  Maar het lukte mij niet. Ik hoorde hele mooie gezang vanaf de Sint Pieterplein. Ik was er zo dicht bij. Moedeloos ging ik op een bankje zitten. Mijn ideeën waren op. De man in de blauwe overhemd kwam naast mij zitten. Een zachtaardige stotterende man. Hij zei dat het moest lukken. Hij zou met mij mee gaan. Ik vroeg: 'Ben je feitelijk een engel?' 'Nee,' antwoordde hij. Ook samen met de man bereikte ik de plein niet.  We zagen alweer mensen terug lopen. Het was voorbij. Tenslotte liet een politieagent ons door het hek gaan. De paus zat toch al veilig binnen. Op de plein waren nog veel mensen. Wij liepen er handig tussen door. Opeens zag ik een microfoon voor mijn neus. Een vrouw vroeg wat ik hier deed met de wagen. Een man filmde mijn antwoord. Ik vertelde over mijn reis en mijn uitrusting. Ik zei dat ik tenslotte de paus had gemist. De vrouw moest lachen en ik ook wel. Wat als ik op de televisie kwam en de paus er naar zou kijken. Dan zou de paus mij zien, in plaats van ik de paus.

De man met de blauwe overhemd liep met mij mee naar die hotel. Hij nam mijn wagen over en liep half midden op de weg. Hij vroeg aan iedere agent de weg. We werden van hier naar daar gewezen. En op het einde hadden we een grote omweg gemaakt. De man was boos toen hij het in de gaten had, maar ik zei: 'Dan moet je het niet aan iedereen vragen.' Bij het hotel namen we afscheid. 

Ik werd al verwacht daar. Mijn vrienden die het hadden geregeld, hadden mijn situatie uitgelegd. De overste van de klooster vroeg of ik nog een nacht wilde blijven. Dat wilde ze mij graag schenken. Ze gaf mij geld. Daarmee kon ik haar dan betalen. Toen maakte ze een warme maaltijd voor mij.