De eerste heuvels

Hallo Ik zag een dode dier op straat liggen. Een beetje dik met korte pootjes. Op zijn hoofd heeft hij een hanenkam en zijn bruine vacht eindigt in lange stekels. Ik weet niet wat het is. Ik was mijn portemonnee vergeten, ik moest twee kilometer terug. En aan het einde van de dag verloor ik de weg. Om die dingen liep ik niet ver. Ik probeerde het in de laatste uren nog in te halen. Ik vroeg aan een oude man naar de weg. Hij zou een stukje meelopen. Hij praatte heel veel en hij liep heel langzaam. Soms bleef hij zelfs stil staan. Hij liep een lange tijd mee. Ik was ongeduldig. We liepen over een drukke autoweg. Ik begreep dat hij mee wilde lopen naar het volgende dorp. 'Oké, plan B dan', dacht ik, 'Plezier hebben in het nieuwe tempo.' Ik zei: 'Zullen we een selfie maken?' We maakten een selfie aan de kant van de drukke straat. De man wilde met zijn telefoon ook een foto maken. Hij hield zijn telefoon omhoog. Op het scherm zag hij het handvat van mijn wagen, maar hij begreep niet wat het was en ook niet waarom hij ons niet kon zien in het beeld. Zijn telefoon kon geen selfies maken.  Ik maakte een foto terwijl we probeerden goed voor de lens te staan. Hij stond er half op of ik stond er half op. Het kostte veel tijd, maar het maakte niet meer uit. Ik dacht dat hij zei dat hij bij het volgende dorp links zou gaan waar mijn weg rechts was. Maar na het dorp liep hij nog steeds met mij. En het volgende dorp was twee kilometer verder. Ik vroeg waar zijn huis was, ik zei dat het een uur eerder donker zou zijn vanavond, dat ik graag wilde dat hij terug ging. De man bleef bij mij. Ik dacht: 'Allemachtig! Ik kan die man toch niet in het donker op deze drukke weg terug laten lopen. Hoe krijg ik hem zo ver dat hij naar huis gaat.' We hadden een uur over twee kilometer gedaan en het begon te schemeren. Ik begon harder te lopen, de man moest bijna rennen. 'Tranquille!', zei hij. 'Ik kan bijna niet meer tranquille', antwoordde ik. Toen nam de man afscheid. We bedankten elkaar. Ik zag dat ik de Appenijnen in gelopen was. Ik nam de eerste de beste zijweg om een slaapplek te zoeken. Een vrouw kwam in een hele oude auto mij voorbij. Ik zag een hek elektrisch dicht gaan, ik begreep dat deze weg naar priveterrein leidde. Ik draaide om en zag de auto met de vrouw op mij wachten. Ze vroeg mij iets. Ik begon te praten. Dat ik van Holland kwam, op weg naar Rome. Ik kon nog altijd de weg zijn kwijtgeraakt, maar ze had het door. 'Daar bij de kerk kun je slapen,' zei ze.  De priester van de kerk leek meer op een boer. Oude kleren, vieze handen, een grote houten kruis om zijn nek. Ik mocht gerust mijn tent daar opzetten. Hij ging weer verder sleutelen aan een fiets. Ik zat een tijdje achter de kerk. Een Afrikaanse jongen uit Gambia keek uit het raam van de kerk naar mij. Hij woonde daar met andere Afrikanen. Hij hielp mij met mijn spullen. En de priester kwam aan met de fiets. Die had hij voor de Afrikaanse jongen geregeld en gerepareerd. Ik herinnerde mijn verblijf in Bassano del Grappa bij de priesters. Die waren druk met meetings. Deze priester werkt met zijn handen en hij rijdt op een motor. In de avond vroeg hij of ik het goed had. Hij bracht mij appeltaart.

Ik was vandaag naar de supermarkt gegaan. Een caissière liet zien hoe ik zelf mijn boodschappen kon scannen. Ze zei: 'Je hebt een grote wagen bij je.' Ik antwoordde dat ik een wandeling maakte.  'Dat heb ik gelezen op Facebook,' zei ze verrast en ze vertelde mijn hele verhaal. Uit Nederland naar Rome, blond en lang en met een tent. Maar niet in een hotel of B&B. Een klant maakte een foto van ons. Ik vroeg de caissière de groeten van mij te doen op Facebook.