Povlakte

Aan de Po sliep ik in een soort paradijs met verschillende kleuren groen. Bomen met lange slingers in een woud van hedera. Het leek een soort dorp, sinds de bomen hutten maakten. Ik sliep in één er van. Op de grond zag ik lichtjes aan en uit gaan. Ik begreep niet precies wat ik zag. Ik wist daarom ook niet zeker of ik het echt zag. Dat is zo gek, dat je je eigen ogen niet gelooft, zodra het niet meer gekend is. Het moeten lichtgevende diertjes zijn.

De bugpovlakte was uitgestrekt. Ik kon kilometers ver kijken zonder een boom. Sempre dritto was het hier: eeuwig recht vooruit.  De aarde was zwart, de lucht grijs. Overal huizen met hekken en kleine hondjes. Als ik langs liep, stormden ze naar het hek, begonnen te blaffen. Na een halve minuut blafte de hele buurt. Ik vond het niet fijn en ik werd na een paar dagen moe er van. Vandaag vertelde iemand dat er veel hekken en honden zijn om veel criminaliteit vanwege de Roemenen. Een idee of echt waar, het is allebei mogelijk. 

Ik was blij toen ik bij de Po aankwam, voor afwisseling. Maar veel leven was daar ook niet. Ik zag geen enige boot. 

Morgen kan ik in de Appenijnen zijn, daar kijk ik naar uit. Ik kampeer nu al veel nachten in een tuin omdat ik bijna geen bosjes vind. Het is gezellig en ik hoef niet in de avond tot ik ga slapen op ieder licht of geluid te letten. Ik douche bijna vaker dan thuis. Een nacht sliep ik bij drie gezinnen van één familie bij elkaar, in een deel van het huis dat werd verbouwd. Ze spraken evenveel Engels als ik Italiaans. Ik douchte bij de één, at bij de ander en sliep bij de derde. Waar ik at, lachtte de vrouw van het huis als een cabaretier. Haar lach was een taal op zichzelf, zoals: het maakt niets uit of je wel of niet begrijpt wat ik zeg. In de morgen bij de koffie gaf ze mij een kaartje van de zwarte Maria en Jezus uit Sicilie. Gister kampeerde ik bij een boer. Al mijn kleren konden in de wasmachine. Na elf weken ben ik daardoor nog altijd schoon! Vannacht slaap ik in Búdrio. De schoondochter werd gehaald, omdat ze Engels spreekt. Ze is een Griekse architecte. Soms wordt het een hele drukte als ik ergens kom. Ik moet er veel om lachen en op de zelfde tijd vind ik het hartverwarmend. De Griekse architecte vertelde mij over de goden van Griekenland en over de betekenis van mijn naam. Toen zei ze dat ze jehovagetuige is. Dat was bijna het laatste dat ik had verwacht. Ze zou wat Engelse lectuur voor mij opzoeken dat ik onderweg kon lezen. Daaraan kon ik het herkennen: jehovagetuige. 

Ze schreef voor mij een brief in het Grieks, voor als ik in Griekenland wil vragen of ik in de tuin mag blijven met mijn tent. 

In een vreemde taal heb je feitelijk maar weinig woorden nodig om veel te kunnen zeggen. De vrouw van het huis waar ik vannacht kampeer was nieuwsgierig waarom ik precies aan haar vroeg of ik in de tuin kon blijven. Ze veegde de straat. We hadden elkaar gegroet en na 10 meter was ik omgekeerd om haar te vragen of ik in haar tuin mocht blijven. Ik herinnerde de bordjes bij kerken en winkels als ze open zijn: aperto. Ik antwoordde: 'Ik zag je gezicht. Het was open.' Ik weet ook het woord voor licht en donker. Daardoor konden we discussiëren of de klok vannacht vooruit of achteruit gaat.
Ze vroeg ook hoe ik mijn telefoon opgeladen houd. Ik antwoordde dat ik een kleine solar heb en, als het nodig is, soms naar een kerk ga om een stopcontact te zoeken. Ik zag de wachttoren (guardia torro) en een open bijbel op haar keukentafel liggen.  Ik weet niet precies hoe ze over mijn antwoord dacht.

Ik zag vandaag een hele grote krekel. Hij zat op straat, draaide zijn hoofd en keek naar mij met grote bolle ogen. Want hij had een nek! Zijn hoofd leek op het hoofd van ET. Dezelfde vorm, dezelfde kleur.