Een magische reis

In de regen zat ik onder het afdakje van de schuur van Andrea in St. Andrea. Er kwam een hagedis uit de lucht vallen. Voor mijn voeten zat hij bewegingloos af te wachten, zocht tenslotte een schuilplaats. Ik had drie keer mijn brief laten lezen voor de vraag of ik in de tuin kon kamperen. Er waren drie antwoorden gegeven:: 'Ik durf je niet hier te houden want ik ken jou niet,' 'Nee, hier mag je beslist niet blijven,' 'Je kunt hier niet blijven, maar ik zal mijn vrienden bellen.' Hët is intens om angst en gastvrijheid te ontmoeten. Een mens kan zoveel keuzes maken en op zoveel verschillende manieren het leven betekenis geven. Het laatste antwoord was van Lisa, die heel nieuwsgierig op mij af was gelopen. Ik kon daar niet blijven door de problemen van haar vader. Ze bracht mij naar Andrea. Ik was verrast door de moeite die zij voor mij deed. 'Ik droom van de reis die jij maakt,' antwoordde ze.  Andrea sprak een beetje engels. Hij had het nog onthouden van zijn school. Hij kocht een pizza voor mij en daarna ging hij naar een afspraak. Andrea liet de poort open, toen hij vanmorgen naar zojn werk ging. Ik zou die dan dicht doen als ik vertrok, spraken we af. Maar toen ik in de morgen weg wilde gaan, zat er een oude vrouw op het bankje voor zijn huis. Ik weet niet hoe ze daar terecht kwam of vanwaar ze was. Andrea had niets over haar gezegd. Ze praatte tegen mij, ik begreep er van niet een woord. Ik wenste haar een goede dag en ik deed de poort dicht. Ik hoopte dat haar verblijf daar goed voor haar was, en geen probleem voor Andrea. 

Dinsdag ben ik uit de Alpen gelopen. De bergen leken op twee armen die zich openden en ruimte gaven. Feitelijk was ik al eerder uit de Alpen gekomen, de dag er voor. Ik zat in Costa geknield op de straat naar een dode slang te kijken. Een fietser kwam langs en wilde het ook zien. Het was Ugo die in Bassano del Grappa woonde. Hij zou naar huis gaan en mij later zoeken. Een uur later was hij er al weer, in een auto die hij van een vriend had geleend. Het was een dilemma: ik wilde graag mee, douchen en mijn kleren wassen, maar ik wilde de hele reis lopen. Ugo zou mij de volgende dag naar de Costa terug rijden. Ik ging met hem mee. Bij hem thuis probeerde ik zo veel mogelijk mijn dingen te regelen en op de zelfde tijd een fatsoenlijke gast te zijn. Maar ik heb geleerd vrij brutaal te zijn.  Ik wilde graag gas kopen. We fietsten samen van winkel naar winkel door heel Bassano. In Italië kan fietsen nogal een avontuur zijn. Ik fietste over drukke autowegen stralend achter een gele jas aan, vanwege het plezier dat ik er in had. Tenslotte zei Ugo: 'Na deze winkel is er geen andere meer. Ik hoop dat ze hier gas hebben.' Het was zo, ze hadden gas!  Ugo is een dichter. Een dichter met fantasie. Ik heb nu een gesigneerde gedichtenbundel van hem mee op mijn reis. De volgende dag kon Ugo de auto niet meer lenen om mij terug te brengen naar Costa. Ik besloot dan zelf terug te lopen. Het was ver.  Het laatste stuk kon ik met een propvolle bus mee. Alle mensen moesten opschuiven om mijn wagen in het gangpad ruimte te geven. Die werden daarvan niet chagrijnig. In plaats daarvan applausiseerden ze voor de chauffeur en riepen: 'Bravo! Bravo!,' sinds de chauffeur zoveel moeite had gedaan om mijn wagen in de bus te krijgen. Hij bracht mij terug naar Costa. Zo kwam ik voor de tweede keer uit de Alpen. En ik de avond was ik opnieuw in Bassano del Grappa. Ik liep een kerk binnen en woonde een dienst bij. Na de dienst gaf ik mijn brief aan de priester. Ik at ïn zijn huis met andere priesters en in de nacht sliep ik in een van hun gebouwen. In de morgen ontbeet ik koekjes en appeltaart met ze. Ik was nieuwsgierig naar hun leven, vooral ook omdat ze zo jong waren. 25 jaar ofzo. Toen ik weg ging, zei ik: 'Ik wil nog graag iets vragen. Wat betekent "sempre"?' Ik heb dat woord soms gehoord en soms gelezen. Ik vind dat een heel mooi woord. Ik wilde een tijdje de betekenis niet weten om dat mooie woord mysterieus te houden, maar nu vroeg ik het. De priester antwoordde: 'Het betekent "eeuwig" en je kunt het ook gebruiken voor "altijd".'  Wow! Dat was precies het woord om aan een priester te vragen. 

Nu ben ik in de povlakte, zo'n 25 kilometer voor Venetië. Ik moet er veel aan wennen dat er geen bergen om mij heen zijn. Het lijkt soms op Nederland. Maar de Italiaanse huizen zijn volledig anders. Ik heb mijn tent nu opgezet op een veld tussen bomen en een lied aangevraagd voor mijn moeder. Dat kan zij horen op 31 oktober op 'Groot nieuws radio' tussen 7 en 8 uur. En als ze het mist, is er 'Radio gemist'.