Regen onophoudelijk

In de eerste maand liep ik 900 kilometer, in de tweede maand 500. Ik kom niet meer zo snel vooruit. Het komt omdat ik vrij word en meer tijd geef aan het reizen. Dat is heerlijk en spannend, sinds ik niet meer weet of ik nog ooit in Rome aan zal komen. Andrea heeft een Italiaanse brief geschreven, die ik laat lezen als ik graag in een tuin wil kamperen. Er staat in dat ik een Nederlandse ben die naar Rome loopt en dat ik graag in de tuin wil kamperen zonder problemen te maken.  Het werkt goed. 

Andrea belt mij regelmatig op om te vragen of alles goed gaat. Hij heeft mijn band geplakt. Hij liet het bad vol  lopen, de band er in. Twee gaten vonden wij. Hij hield zijn duimen er op en ik moest een rondje om zijn duimen maken met een groene filtstift. De band weer in het water, het water groen en de rondjes niet meer te zien. Ik dacht: 'Allemachtig!' Ik zei niets, want hij is een man. Maar ik ging lieve in de tuin werken dan erbij te blijven. Hij kreeg het wel voor elkaar. Gister was de band opnieuw lek  ik zag dat Andrea de plakkers op een volle band had geplakt. Italianen zijn misschien geen fietsers. 

Ik heb in de tuin van een Italiaanse appelkkweker gekampeerd. In de morgen nodigde de vrouw mij uit voor koffie. Dat wilde ik graag. We spraken elkaars taal niet, maar we vertelden elkaar veel. 

Ik ben nu uit het Duitse taaĺgebied Trento gepasseerd. Het is een hele mooie stad, met een Italiaans karakter. Voorbij Trento ben ik weer omhoog gegaan. Sindsdien regent het. Mijn tent stond hoog boven Trento, ik ķeek er op uit. Maar in de morgen was de stad verdwenen in de mist. Ik dacht: 'Ik zou niet van die stad geweten hebben, als ik die niet toevallig gister had gezien. Zo kunnen dingen zomaar aan een mens voorbij gaan.' Het regent onophoudelijk. Ik ben volledig nat en mijn spullen zijn dat ook. Ik voel daardoor nogal dakloos, ik zwerf van afdak naar afdak en ga naar iedere open kerk. Het leven zal wel eens weer anders worden, dat heb ik al zo vaak meegemaakt.