Gebroken wagen

Vanaf Casalbore ging de weg omhoog. Ik wist het. Sinds ik de beschrijving van de route nog geen één keer heb gesnapt, gebruik ik de GPS van mijn telefoon. Ik denk dat de GPS ook de via Frangenica kent. Ik kwam op een grindpad en daarna een veldweg. Grote keien, diepe kuilen, bevroren trekkersporen en omgeploegde aarde Door riviertjes heen en steil omhoog. Onbegaanbaar voor mijn wagen. Ik zag de wiel steeds verder van de wagen af komen. Ik haalde de zwaarste dingen van mijn wagen af.  Ik liep een stuk met mijn wagen en haalde dan de rest van mijn bagage op. Maar een verbinding, die de wiel recht moest houden, brak. De wiel trok schreef en hield het niet. 'Dit is het einde van mijn wandeling,' dacht ik. Ik stond midden in de velden. Ik zag geen huis of mens. Eerst ging ik zitten en ik at een beetje. Toen liet ik alles liggen en begon te lopen. Na een tijdje zag ik een trekker op het land. 'Dit is mijn enige kans,' dacht ik.
De jongen op de trekker begreep niet direct mijn probleem, maar hij reed met mij terug naar mijn wagen. Met de vork op zijn trekker, tilde hij die op en bracht hem thuis. Hij repareerde mijn wagen en we aten pasta. De verbinding die het wiel recht moest houden, kon hij niet repareren. Ik was blij. Mijn wagen reed weer en het was heel gezellig geweest. Maar de belangrijke verbinding was nog stuk en de onbegaanbare weg was nog lang. Ik probeerde de wiel zo recht mogelijk te houden. De wagen zou het niet houden, ik wist het. Boos om die situatie schreeuwde ik: ''Ik wil van deze weg af!' In een diepe plas brak de as van de wiel. Ik schreeuwde nog harder, woedend en wanhopig. Weer liet ik alles achter. Ik zag een boerderij. Grote honden blaften achter een hek. Een mens zag ik niet. Tenslotte ging ik door het hek. De honden lieten mij gaan. Een kind riep om zijn opa. 'Waar is je wagen dan?', vroeg hij. 'Dat weet ik niet meer,' antwoordde ik, 'Daar ergens in het veld.'  Met zijn trekker zochten we mijn wagen. We namen dat wiel en de losse onderdelen mee. Een vriend van de man zou die kunnen lassen. Met de auto gingen we naar hem toe. Alle wegen waren even slecht. Overal kuilen en stenen. De as werd gelast en ik vroeg of hij een gat wilde boren in de buis die de  verbinding kon herstellen. We haalden mijn wagen met de trekker naar de boerderij. Op de boerderij waren veel vrouwen. Allemaal familie van elkaar. Ze maakten kaas en worst en macaroni. De vrouw van het huis vroeg: 'Ik ben goed. En jij? Ben je goed of slecht?' 'Ik ben ook goed,' antwoordde ik. 'Ah, kom binnen,' zei ze. In de keuken brandde een vuur en de vrouwen hadden het gezellig. Ik kampeerde onder het afdak naast de boerderij. In de morgen zetten we het wiel weer aan de wagen. Een goede schroef had de man niet, maar we maakten alles zo goed mogelijk. De weg was nog twee kilometer. Ik was blij, maar nog steeds bezorgd. Ik zou zo langzaam mogelijk lopen. Voor mij de omgeploegde aarde. Tenslotte heb ik de wagen opgetild en naar het einde van die moeilijke weg gebracht. In de avond beteikte ik Celle di San Vito.