Wonderlijke emoties

Op deze plaats heb ik tijd om weer mijn hart te voelen en te herinneren. Aan de rand van Rome ontmoette ik Omar, een Marokkaanse man van zestig, die mij uitnodigde mijn tent op te zetten naast zijn gebouw. Dat gebouw was een ongebruikte openbare toilet. Aan de ene kant van die gebouw had hij zijn bed gemaakt, afgedekt met een zeil. Aan de andere kant was zijn keuken. De politie en de bewoners van de buurt waren zijn vrienden. Ze beschermden hem, zelfs terwijl hij geen papieren had. Hij zei: 'Als er iets mis is en je begint te gillen, ben ik er direct om je te helpen. Ik bel gelijk de politie.' 'Ah ja, oké,' antwoordde ik, 'Tot nu toe ben ik vooral bang voor die honden die hier los lopen.' Ik had net weer die wonder meegemaakt van iemand die mijn wagen had gelast, aan de kant die het eerst was gebroken in Duitsland. Het was weer gebroken, zodra ik het hotel in Rome had verlaten. Dankbaar was ik en laat om een slaapplaats te zoeken. Ik maakte koffie voor ons met mijn campinggas. Hij had vlees, maar daarvan durfde ik niet te eten. In de morgen waren we allebei vroeg opgestaan. Omar wees me de weg. Hij zei: 'Blijf de volgende keer wat langer,' en toen ging hij zelf weg. Hij had niet veel, maar alles dat hij nodig had en hij hoefde nergens om te vragen. Anderen in die situatie waren de hele dag bezig geld te vragen. Die dingen doen mij schudden. Ik was over een antieke weg gelopen. Een hele mooie weg. Een paar dagen later ontmoette ik Grazia. Ik bleef in haar huis, dat vol was met zieke mensen. Haar kleine slaapkamer had twee bedden. Ik schreef berichten en zij keek televisie met haar beer loulou. 

In Rome stuurde ik meer dan twintig kaarten naar de vrienden die ik onderweg heb gemaakt. Een familie vlak bij Ferrara schreef terug: 'Jij komt van ver naar Rome gelopen. En wij zijn er zelfs met de auto nooit geweest.' Ik antwoordde dat ik hoop dat ze er een keer zullen zijn, sinds Rome mijn hart kon stelen na een paar dagen. Bettin en Marco, vlak bij Venetië, hadden mijn kaart gekregen toen ze op het punt stonden om de oma van Marco te begraven. Ze waren uiteindelijk met een glimlach vertrokken. Het zijn toevallige zegeningen, mijn reis is er vol van. 

Mensen bewonderen mijn reis en ik bewoners hun gastvrijheid. Vandaag heb ik gehuild om de mengeling van dankbaarheid en heimwee. Ik ben gevoelig geworden. Zelfs van de bestrating moet ik al huilen. Misschien om de schoonheid van de eenzame weg. Ik weet het niet, maar ik ben blij met alle plaatsen waar ik een tijdje kan blijven om uit te rusten.