Hoe het verder gaat

Laat ik verder gaan. Het is al zo lang geleden dat ik mijn laatste bericht schreef.
Na de moeilijke weg die mijn wagen twee keer brak, liep ik over het hoogste punt van mijn route. Het stond daar vol met windmolens. Ik voelde diep diep gelukkig en sterk. Zo kwam ik in Celle di San Vito aan. Ik had me voorgesteld een grote plaats te zullen vinden met een grote klooster waar pelgrims al van oudsher bescherming vonden. Vanwege de verhalen. Er was, in plaats daarvan, een piepklein dorp. Ik vroeg aan een man: 'Kan ik hier een priester vinden?' 'Nee!', antwoordde hij. Hij verwees mij naar de pizzeria en riep naar iemand die hij op straat zag, dat die met mij mee zou lopen. De pizzeria was officieel dicht vanwege een verbouwing, maar tussen de bouwmaterialen zaten mannen bij het vuur en aan tafel te kaarten. Een paar van die mannen had ik al eerder gezien. Ze maakten een plek voor mij bij het vuur.  De man die met mij meegelopen was, praatte met de eigenares. Een andere man bekeek mijn wagen en ontdekte het cruciale mankement. Ik zat bij het vuur niks te doen, sinds ik moe was en koud. Na een tijdje zei de eigenares tegen mij: 'Deze jongen loopt met je mee naar de plek waar je vannacht kunt slapen. Wil je morgen de sleutel bij mij terugbrengen.'  Ik had nergens om gevraagd! We liepen naar een klein huisje met een goede kachel. Ik zat onbewegelijk naast de kachel. Feitelijk had ik het druk, want hïer kon ik douchen, de was doen en wat reparaties uitvoeren, maar ik deed heel lang niets. De volgende morgen bracht ik de sleutel terug naar de pizzeria. De plek waar ik had overnacht, bleek de B&B van de eigenares te zijn. Ik mocht er voor niets betalen. Ik kreeg haar adres. Dan kon ik haar een kaart sturen.
In Rome had ik mij al druk gemaakt over Celle di San Vito. Het lag op zevenhonderdvijftig meter hoogte en om er te komen moest ik zelfs over een top van negenhonderd meter. Ik verwachtte dat er sneeuw zou liggen, dat ik het plaatsje niet zou kunnen bereiken. Ik was er al voorbij.