Huizen met regels

Van de routebeschrijving, die ik sinds Rome gebruik, snap ik niet veel. Op een morgen ging ik op weg met de GPS. Na een paar uur lopen, zag ik bordjes die bij mijn route hoorden. Ik volgde ze. Aan het einde van de middag bereikte ik het stadje die ik 's morgens had verlaten. Ik zag een kerk met een mooie tuin. Daar zou ik met of zonder toestemming wel blijven, dacht ik. Ik sprak een priester door de intercom. 'Dit is geen plaats waar je kunt slapen,' zei hij en hij verbrak de verbinding. Direct werden alle ramen gesloten en zelfs de luiken voor de ramen. 'Allemachtig!' dacht ik, 'Hoe kun je zo bang zijn voor mij. Ik ben een vrouw en alleen.' Ik wilde daar toen zelf ook niet meer blijven. Ik ging terug naar de kerk waar ik al geweest was, de nacht ervoor. Ik mocht weer in  het zelfde bijgebouw slapen als de nacht ervoor.
De volgende dag vertrouwde ik alleen nog maar op mijn GPS. Ik kwam in Ceprano aan, bij een centrum voor alcohol- en drugsverslaafden en mensen die, in plaats van in de gevangenis, in zo'n communie verblijven. Ik werd met warmte onthaald. Na het eten maakten we een mooie groepsfoto met mijn telefoon. Een meisje, zoals een jonge moeder, zag in mijn routeboek een foto staan van de kerk waar ze in trouwde. Ze was enthousiast en liet het aan iedereen zien. Ik vroeg of ze nog steeds getrouwd was. Officieel wel, vertelde ze, maar op haar huwelijksdag is ze van hem weggegaan naar het ziekenhuis, sinds hij haar verwondde. Zelfs terwijl ze zwanger was. Ze is niet meer terug gegaan.
Het werk in die gemeenschap vond ik niet erg uitdagend. Het erf wat aanvegen, wat dieren verzorgen, de was doen...  Die verantwoordelijk waren voor de was, zaten de meeste tijd voor de wasmachine te wachten op het einde van het programma!  In de avond gingen we zingen, karaoke.  Ik zong natuurlijk Michael Jackson!  Ik trok veel op met een jongen die een muts droeg van Amsterdam. En dat terwijl hij uit Rome kwam! Hij zag dat ik heimwee had. Hij kwam met kip aan. En nog meer kip, tot ik kon lachen. Ik dacht niet na over zijn leeftijd, maar ik was verbaasd toen hij vertelde dat hij achttien was.
Vandaar liep ik naar Tora, regelrecht in de armen van een Belgische zuster die sindsdien mij niet meer met rust laat. Een half jaar geleden is uit het klooster een schilderij gestolen. Sindsdien is er een alarm. Ik dacht: 'Zo gaat dat bezit van de ene onrechtmatige eigenaar naar de ander.'  Telkens wanneer ik stiekem een shag wilde roken uit mijn raam, omdat ik door het alarm niet meer naar buiten kon, klopte ze op mijn deur om mij iets te zeggen. Ze had toestemming van de moeder overste om vandaag in mijn kamer te komen, sinds zij mijn taal sprak en mij de weg kon wijzen in het klooster. Ze gaf mij goede tips voor als ik vrachtwagenchauffeuse ben: D3 en een neksteun dragen bij het laden en lossen. Ze zei: 'Dat zijn geen medicijnen, dat zijn alleen maar voorbehoeds... eh... ter voorbehoeding.'  Ah ja, voorbehoedsmiddelen zijn streng verboden, al schud de paus Francesco er nu aan. Ik moest er om lachen.  In dit klooster ben ik ook twee nachten gebleven. Er zijn vijf zusters en drie broeders en net zulke strenge regels als ik ontmoette in het centrum, de dagen hiervoor. Ik hielp de broeder met koken. Veel werk.  Morgen wordt er gestemd in een referendum over het veranderen van de grondwet. De hele tijd hoor ik al overal politieke discussies. Hier in het klooster hebben ze gister van hogerhand gehoord wat ze moeten stemmen. 
Ik vind het beklemmend om zo te leven, vol regels en formules. En toch voel ik in korte tijd zoveel genegenheid voor de schoonheid van de mens hier. Gisteravond was er een gebedsavond gewijd aan Maria en een ontroerend ritueel van de eerste toewijding aan Maria door een jongen zoals Mees. Hij liep geblinddoekt achter de moeder overste aan die een icoon van Maria in haar handen had.
Mijn wagen is weer gerepareerd, mijn kleren schoon, ik ga vandaag weer op pad.