AL EEN WEEK OP REIS

Na drie kilometer ging ik even zitten. Ik was hier nog thuis, maar ook al op reis.   Ik belde Mees. 'Ik ben de melk en mijn zonnebril vergeten.' Samen met Erik fietste hij naar me toe. Bij het afscheid, nu voor de tweede keer, gingen zij weg, in plaats van ik.
Ik probeerde te wennen aan het wagentje. En telkens na een uur lopen, brandden mijn voeten zo erg, dat ik moest stoppen  om mijn schoenen uit te doen. Ik was er wel wat over bezorgd. Zou die brand wel over gaan?
Veertig kilometer liep ik op mijn eerste dag. Ik overnachtte op een vlonder aan het water, bij mijn buurvrouw's dochter en haar gezin. En toen ik wakker werd op die romantische plek, dacht ik: 'Ik ga naar huis!' Was het angst of intuïtie? Dat wist ik ook niet. Ik liep  dan toch  eerst verder. Mijn schoenen zaten comfortabeler op de tweede dag Maar de tekenen van blaren waren er al. De eerste dagen zwierf ik wat rond naar familie en vrienden. En toen werd het serieus.
Ik loop nu ongeveer 30 tot 35 kilometer op iedere dag. Mensen stoppen om te vragen wat ik van plan ben. Ze geven mij kersen of een appel. Van die dingen voel ik blij en verbaasd.  De wereld heeft veel gastvrijheid. In de avond vraag ik aan mensen of ik mijn tent op mag zetten in de tuin. Ik ben vaak welkom en het zijn heerlijke ontmoetingen. Op andere avonden zet ik mijn tent op een eenzame plek in het bos. Ik ben dan bang, dat wel. Maar niet bang genoeg om niet uiteindelijk te gaan slapen. Ik heb blaren gekregen, maar ze hinderen mij niet. Overal vertel ik over de bijzondere schoenen die ik aan heb, want ze zijn fantastisch. Ik ben niet moe na een dag lopen, niet stijf, geen last van mijn heupen.
Ik heb nu, denk ik, zo'n 25 kilometer gelopen. Morgen zal ik wel in Duitsland aankomen, voorbij Roermond. Dat zal mijn reis weer helemaal anders maken.  Ik zal het wel vertellen. Ik probeer ook foto's te plaatsen, maar ik weet niet, nog niet, hoe dat moet.
Bedankt voor reacties die jullie schrijven op mijn blog. Die doen mijn hart heel goed!
Veel liefs van Sophie